Voor de Corona Inspiriations blogreeks deel ik verhalen van mensen in mijn omgeving en team. Niet alleen omdat ik denk dat we van ieders verhaal iets kunnen leren, maar vooral omdat schrijven een creatief proces is wat heel goed is om juist in deze tijden van crisis te beoefenen.
Deze gastblog is van Kitty Bakker. Ze heeft al vijf fantastische websites voor mij gemaakt, haar bedrijf heet TexelSites. Zij woont op Texel met haar vriend Jan en haar hobby is zingen. Haar moeder zit in een verzorgingstehuis omdat zij licht dementerend is.
Dit zegt zij over haar huidige situatie door de coronacrisis.
Alles ligt bij mij ook stil. Ik heb nog wat kleine klusjes van klanten dus ik doe elke dag wat maar er komt niet echt veel bij.
En ik ga ook veel naar buiten. En ik werk in de tuin. Die heb ik een paar jaar verwaarloosd dus die pak ik nu grondig aan.
Daarnaast ben ik met een paar medemuzikanten met Zoom lekker aan het uitvogelen hoe je toch samen kunt muziek maken. Want we hadden net een nieuwe “band”, met zijn drieën. En ook wij kunnen elkaar uiteraard nu niet meer ontmoeten, voorlopig.
Mijn grootste zorg is nu mijn oude, licht dementerende moeder, in het verzorgingshuis hier net om de hoek. Raar hoor. Achter de ramen. Zelf noemt ze het een gevangenis.
Eerst mochten we nog met één persoon per dag bij haar op bezoek, nu helemaal niet meer. Dat is goed hoor. Maar raar. Vorige week ben ik gelukkig nog een paar keer met haar met de rolstoel naar buiten geweest langs lammetjes en voorjaarsbloemen, en dan ziet en geniet ze echt van ALLES. We plukten samen een minibosje uit de berm om aan haar vriendin Maria te geven, een medebewoonster, op dezelfde groep, omdat ze weet dat zij dat zo waardeert. Vroeger zeiden we als kinderen wel tegen elkaar: als moeder niet meer naar buiten kan of mag, dan gaat ze dood. En toch merk ik nu dat dat verandert. Dat zij toch de veerkracht blijkt te hebben om zich aan te passen. Had ik niet gedacht.
We hebben haar wel een iPad met Facetime en Skype gegeven, maar evengoed belt ze mij dan gewoon op in plaats van al die familieleden die verder weg wonen. De zorg heeft haar handen vol aan zorgtaken, maar helpen soms ook met de tablet.
Gister ben ik er in een opwelling even heen gegaan om bij haar voor het raam te bellen, vanuit de tuin van het verzorgingshuis. Dat was ook weer heel gek, dan zie je hoe ze stuntelt. Ze antwoordt mij eerst met de afstandsbediening aan haar oor, dan eindelijk vindt ze de telefoon en ik zeg dan: doe het rolgordijn omhoog dan kunnen we elkaar zien want ik sta voor je raam. Gaat het ding eerst helemaal naar beneden voor ze in de gaten heeft dat zij dat doet. Langzaam gaat het gordijn dan weer omhoog, kijkt ze me verrast aan, hey daar is Kitty, alsof ze me nog niet gezien had, haha! Soms is het zo geestig, maar tegelijkertijd verdrietig. Ga maar zitten mam, dan kunnen we even praten. Oh ja. Gaat ze zitten, kijkt naar me en roept: ja je moet even een paar boodschappen voor me doen, ik heb niks meer in huis! (Dat dwingende is niet minder geworden, eerder erger.) Ja, mam. Dat komt goed. Hoe gaat het? Beweegt er iets op straat achter me, kijkt ze direct langs me heen, geen enkele focus. Dus ik bedenk dat het misschien toch niet zo’n heel goed idee was om zo met haar te bellen.
Tja en dan is dit is ook weer een soort van mini leed. Als je het vergelijkt met hoe het wereldwijd enorme vormen aanneemt en er al zoveel ongelijkheid was. En al die mensen die zichzelf niet kunnen beschermen. Dan hebben wij het nog niet zo slecht.
Blijf gezond allemaal.
Wees lief voor elkaar.
Houd moed.
Kitty
Geef een antwoord