Voor de Corona Inspiriations blogreeks deel ik verhalen van mensen in mijn omgeving en team. Niet alleen omdat ik denk dat we van ieders verhaal iets kunnen leren, maar vooral omdat schrijven een creatief proces is wat heel goed is om juist in deze tijden van crisis te beoefenen.
Deze gastblog is van Karin de Kleuver. Karin heeft een paar jaar geleden veel trainingen bij mij gevolgd en heeft zich uit een slechte situatie kunnen bevrijden en bouwt stukje bij beetje aan haar ware pad. Zij is eigenaar van een dames boetiek, woont in Berlijn als alleenstaande moeder met drie puber zoons en haar dochter Florine.
Vandaag deelt zij met ons haar verhaal.
Engelen bestaan
Sinds bijna twee jaar heb ik een damesmode boetiek met daarbij cadeaus, decoratie-artikelen, sjaals en sieraden. Mijn wens om een eigen winkel te mogen runnen is daarmee in vervulling gegaan, maar daarnaast vind ik het ook heel leuk en interessant om mensen te ontmoeten. Inmiddels heb ik een vaste klantenkring met een diversiteit aan verschillende mensen. Zo ook één van mijn geliefde klanten, mevrouw Klein.
Mevrouw Klein, zeker 65+ en al vijfenveertig jaar getrouwd met een professor in de sterrenkunde aan de universiteit in Berlijn. Ze hebben elkaar voor het eerst ontmoet in een klein plaatsje op een avond toen de laatste bus net voor hun neus wegreed.
Ze werkt als administratieve kracht op een kantoor, daar wordt zij niet altijd vriendelijk behandeld, en helaas gepest en genegeerd door collega’s. Helaas heeft ze samen met haar man zelf geen kinderen mogen krijgen en na tien jaar huwelijk hebben ze een dochter geadopteerd, met een behoorlijke bijsluiter: de biologische moeder was alcoholiste waardoor het kind schade heeft opgelopen in haar geestelijke en lichamelijke ontwikkeling. De dochter raakte van haar eerste vriendje op zestien jarige leeftijd direct zwanger en zo werd Mevrouw Klein al redelijk vroeg Oma van een Kleindochter. Hoewel de dochter en kleindochter van Mevrouw Klein zelfstandig wonen, betekent dit niet dat Mevrouw Klein geen zorgen heeft en altijd de verantwoording voelt voor haar gezin. Ook onderhoudt zij trouw wekelijks de graven van haar ouders en schoonouders.
Mevrouw Klein, is qua uiterlijk misschien niet echt een fotomodel. Ze heeft een slecht gebit, geen goede kapper en altijd sjouwend onderweg met haar boodschappentassen vol spullen, licht bezweet door haar overgewicht en diabetes. Maar haar innerlijk is een beeldschoon mens!
Door de Coronacrisis heb ik helaas mijn winkel al enige weken geleden moeten sluiten. Mevrouw Klein belde mij op Goede Vrijdag om mij en mijn kinderen een goede Pasen te wensen en om te vragen of ze die leuke porseleinen haasjes die zij in mijn etalage had gezien mocht kopen. Dus had ik met mevrouw Klein die zelfde middag in mijn winkel afgesproken. Zoals altijd kwam ze vriendelijk aan de winkeldeur, zette haar volle boodschappentassen op de grond en begon erin te rommelen. Er kwam een chocolade paashaas voor mijn dochtertje uit en… scharrel… scharrel, ja daar was het: een pakje voor mij, want ik was in maart jarig geweest maar de winkel was al dicht, dus hierbij nog mijn cadeautje.
In krantenpapier verpakt kwamen zes handgemaakte engeltjes van keramiek te voorschijn, heel lief! Ik ging even koffie maken in mijn kantoorkamer en Mevrouw Klein kwam mij achterna en vroeg of ze even met mij het kantoorkamertje in kon gaan. Ik was wat verbaasd, want er was buiten mijn dochtertje niemand in de winkel. “Oké” zei ik. Ze ging tegenover mij staan en sprak mij aan met mevrouw, (hoewel ik haar al honderd keer heb gezegd dat ze gerust Karin mag zeggen), zei dat ze zich zorgen maakt om mij, nu in deze Corona tijd, ik, als alleenstaande moeder met de zorg en verantwoording voor vier kinderen, een winkel in opbouw en dan nu de winkel al weken gesloten door het Coronavirus, ze keek mij zorgelijk aan en scharrelde tussendoor in haar handtas, pakte vervolgens mijn hand en drukte er €100,- in.
Ze keek mij in de ogen en zei dat dit een kleine gift is voor de winkel, aandeel in de kosten/betalingen of voor mijn gezin voor boodschappen, dat moest ik zelf maar beslissen. Ik schrok ervan en zei: maar lieve Mevrouw Klein dat kan ik toch niet aannemen, u heeft uw eigen zorgen. “Nee, nee, nee” zei ze en schudde met haar hoofd. Ik voelde een brok in mijn keel en kreeg tranen in mijn ogen en voordat ik het in de gaten had hing mevrouw Klein om mijn nek en heel even bestond Corona niet. Ze fluisterde in mijn oor: “het is goed zo”.
Ze draaide zich om en liep richting de koffietafel in de winkel en ik ging diep ontroerd koffie voor ons maken en voelde me zo dankbaar voor deze bijzondere en mooie ervaring en dat er zulke lieve mensen bestaan.
Wat een prachtig verhaal! Wat Karin echter niet schrijft is dat juist zij zo veel liefde geeft aan mensen als mevrouw Klein! Altijd tijd voor een kop koffie, altijd geïnteresseerd en haar klanten met een goed gevoel naar huis laten gaan. Karin heeft zelf heel wat voor haar kiezen gekregen, maar als er iemand op de wereld zorgt dat eenzame mensen niet vereenzamen dan is dat Karin. Heel veel respect voor deze sterke lieve hard werkende vrouw.