Boodschappen doen

“Ik ben ff boodschappen doen XXX”

Hoe vaak heb ik wel niet zo’n briefje op tafel neergelegd of geappt aan het thuisfront.

Maar sinds medio maart was dat opeens hele andere koek.

Ik vond het lastig om boodschappen te doen, in de supermarkt uit te kijken naar de producten die ik nodig had en tegelijkertijd anderhalve meter afstand te bewaren, de kar te duwen, niet ergens te parkeren en dan toch heel snel je producten verzamelen, te bedenken of je nu wel alles hebt, zeker wanneer de helft van alles wat je nodig hebt er niet is en om tijdens dat alles niet besmet te raken met het corona virus door een ander. Ik kreeg er gewoon een error van, teveel dingen waar ik op moest letten. Normaal lag mijn tempo heel hoog tijdens het boodschappen doen en sjeesde ik in een rot vaart door de winkel heen, iets wat mijn lichaam nog steeds wilde doen. Want ja ik was ff boodschappen doen.

Nu sprongen er random individuen in mijn aura en moest ik verschrikt uitwijken en roepen: “ho ho, anderhalve meter!” Om dan een grote bek terug te krijgen dat ik de boel aan het versperren was, dat ik dat ook vriendelijk kon zeggen of gewoon doe normaal trut. Stond ik weer buiten, met de helft van de boodschappen die ik eigenlijk nodig had helemaal buiten adem te zweten en alleen maar te denken: wat gebeurt er nou eigenlijk? Ik kreeg er echt buikpijn van.

Ik constateerde dat ikzelf best wel opgefokt was tijdens het boodschappen doen omdat ik een soort verborgen angst had om in de supermarkt besmet te worden met het coronavirus en dan vervolgens ziek te worden. Dan zag ik mijzelf op mijn buik ergens in een ziekenhuis aan de beademing  liggen met alleen maar mensen in steriele pakken om me heen en daarop volgend natuurlijk de dood, helemaal in mijn eentje. Ik vertelde aan mijn man hoeveel innerlijke stress mij dat boodschappen doen opleverde en dus besloot hij mij buiten voor de winkel te parkeren en zelf even de winkel in te gaan. Toen ik buiten aan het wachten was zag ik dat ze hadden geprobeerd om van de ingang een IN en UIT gang te maken door het te halveren met een bord met de richtlijnen er op en schone mandjes rechts en gebruikte mandjes links en een tafeltje met desinfecterende doekjes en spray en dat alles op minder dan anderhalve meter. Het kon ook niet anders, er was gewoon net meer ingang. Ik zag mijn man naar buiten komen en hij bukte naar het tafeltje om zijn handen te desinfecteren en zijn mandje neer te zetten. Tegelijkertijd kwam een vrouw naar binnen en zij bukte ook om een schoon mandje te pakken en ook haar handen te desinfecteren en zo stonden ze daar, hun haren raakten elkaar maar beiden totaal gefocust op het desinfecteren van de handen.

Die middag keek ik naar een filmpje via Facebook wat een vriendin van mij had gepost van een Duitse professor die het had over de zin van mondkapjes. Zijn betoog was dat iedereen een mondkapje op moest doen, niet om beschermd te zijn tegen besmettingen van anderen maar om anderen te beschermen tegen jou als besmetter. Want, zo beweerde hij dat je heel veel eigen bacteriën bij je houd als je een mondkapje draag. Dat mag gewoon een zelfgemaakt ding zijn, hij vond wel dat je de professionele steriele mondkapjes aan de professionals moest overlaten, hem ging het er alleen puur om dat jij anderen beschermt tegen jezelf. Nou dat hele verhaal over mondkapjes dat weet ik zo net nog niet helemaal maar waar mijn ogen echt enorm van open gingen is dat ik er achter kwam dat ik het juist moest omdraaien: ik moest anderen er van behoeden om besmet te raken met het corona virus door mij.

Vanaf dat moment ging boodschappen doen opeens een stuk beter: ik associeerde boodschappen doen niet meer met de angst voor mijn eigen dood maar met het behoud van de mensen om me heen. Dus ik nam alle tijd, als ik het even niet meer wist ging ik in een hoekje staan om even rustig na te denken wat ik dan in plaats van bloem kon kopen omdat dat er nog steeds niet was, ik liet mensen rustig voor gaan en probeerde ook weer wat oogcontact te maken en ze niet meer te zien als een wandelend virus. Nou dat werkte echt prima. Ik glimlach tegenwoordig weer in de supermarkt en groet mensen, trek oneindige tijd uit voor boodschappen doen en tegenwoordig luidt mijn appje aan het thuisfront: Einde v/d middag weer terug, ben boodschappen doen! XXX.

Laatst stond ik weer buiten bij de supermarkt te wachten op mijn man, dit keer omdat we niet met zijn tweeën naar binnen mochten en ik stond er wel ruim een half uur te kijken hoe mensen in de rij stonden en hoe mensen er tussensprongen, bellende mensen die gewoon niet zagen dat er überhaupt een rij was en er dwars doorheen liepen of gewoon de hele rij negeerden en de supermarkt in liepen en niet eens hoorden dat er boze woorden naar hun werden geroepen. Er kwam een vrouw met volle boodschappen tassen naar buiten, zij was blijkbaar naar binnen gegaan voordat er een rij was en had de vakjes op de grond niet gezien en haar fiets stond dus ingesloten tussen de rij en de bloembakken. Niemand gaf haar ruimte, allerlei krachttermen werden naar haar hoofd geslingerd en het koste haar echt enorm veel gedoe om haar fiets te pakken te krijgen en die door de rij heen te manoeuvreren en bijna huilend riep ze: ik eet wel nooit meer…

Wie had ooit gedacht dat zo iets arbitrairs als boodschappen doen zulke nare emoties naar boven kan brengen.

Vandaag zat ik vrolijk op de fiets op weg naar de bakker. Ondertussen ga ik wel op boodschappen pad met een goed gevoel namelijk. Vraagt de lieftallige bakkersvrouw: Hoe gaat het? Ja goed! Met jullie? Ja goed! Ben je al gewend aan de hele situatie? Ze zegt ja! En jij? Ik zeg nee! Zij zegt: Neeee??? Nog steeds niet? Maar dit is al de vierde week?

Meteen ging ik weer twijfelen aan mijzelf: Jeetje Briseïs ben je soms een slak of zo? Wat is er toch mis met je?

Tijdens het koken bedacht ik me dat er natuurlijk niets mis met me is of met wie dan ook maar dat ik ook niet echt ga wennen aan deze situatie. Ja natuurlijk, ik kan me aanpassen en het uithouden, en al zigzaggend om elkaar heen wandelen en boodschappen doen maar hey ik kijk echt wel uit naar het einde van deze periode en dat ik me dan tijdens het koken niet meer hoef af te vragen: hmmmm dit pak spaghetti zit wel in plastic en wie heeft dat allemaal aangeraakt? Want ja dat corona virus overleeft het zeker 48 uur op plastic en nu ligt dat op mijn aanrecht, dat is ook van een soort plastic, daar liggen ook de tomaten, hebben die nu ook corona? Moet alles even in een sopje of moet ik alleen weer even mijn handen ontsmetten?!

Mijn broertje belde, hij heeft een zoontje van 15 maanden en hij vertelde me dat ondanks alle desinfecterende schoonhoud pogingen die hij onderneemt mijn schattige neefje vandaag in de lift had besloten om gewoon even met zijn tong de binnenkant van de lift van links naar rechts te verkennen en mijn broertje stond er machteloos naar te kijken met zijn handen vol boodschappen. Nou dat vond ik dan weer net een graatje erger dan mijn pak spaghetti. Helaas hebben we geen eindeloze controle over de dingen om ons heen en is het desondanks ook een goed plan om een beetje te ontspannen en vertrouwen te hebben. Ik hoop dat we gauw weer gezellig om elkaars nek kunnen hangen en heel hard kunnen lachen met elkaar en de teugels weer mogen laten vieren.

Mijn naam is Briseïs Scheiner en ik ben NLP coach en trainer en begeleid mensen al jaren op hun pad naar zelfontwikkeling. Ik kom allerlei thema’s op mijn levenspad tegen die ik graag deel via deze blogs. Uiteenlopende onderwerpen zoals mentale gezondheid, inspiraties, filosofie, opvoeding en zelfs huis tuin en keuken dingen komen aan het bod en ik vind het leuk als je er iets uit mee kan pikken of er een reactie op hebt.